Το αίτημα της συμφιλίωσης του Λόγου με την Ύπαρξη. Επιδράσεις του Κ. Jaspers στο έργο του Κ. Παπαϊωάννου

Ένα από τα κομβικά ζητήματα που απασχολούν τον φιλοσοφικό στοχασμό του Παπαϊωάννου είναι η εργαλειοποίηση Λόγου στη νεωτερική εποχή και απορρέουσα εξ αυτού συρρίκνωση της Ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, όπου ο άνθρωπος αφενός δεν θεμελιώνει εξαρτά καμία βεβαιότητα κανέναν κανόνα ένα υπερβατικό ον, γκρεμίζονται οι θεολογικές βεβαιότητες χριστιανικού κόσμου, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να επανεπινοηθούν αρχαίου ελληνικού ερώτημα είναι: τι συνέχει πλέον κόσμο, ποιο νόημα ζωής; Προκειμένου απαντήσει σε ερώτημα, καταφεύγει μέριμνα για Είναι των υπαρξιστών Jaspers ειδικότερα. Χάρη αυτή τη θεώρηση, θεμελιώθηκε απόπειρα συμφιλίωσης με την Ύπαρξη φιλοσοφία περιέλαβε, ως Philosophia Perennis, θνητότητας, τραγικότητας, ελευθερίας ανθρώπινης ύπαρξης —που συνίστανται στο άνοιγμα υπερβαίνει. Πρόκειται μετάθεση φιλοσοφίας λογικό εγώ υποκειμένου φιλοσοφεί στην ύπαρξη ολότητα. Στην παρούσα εισήγηση θα αναδείξουμε ζήτημα τις επιδράσεις έργο Παπαϊωάννου.